Ta metoda diagnostyczna może być pomocna w ustaleniu planu leczenia. Aby określić wiek szkieletowy, a nie metrykalny konkretnego pacjenta, porównuje się wygląd kości dłoni i nadgarstków (na których znajduje się wiele ośrodków kostnienia), z tymi przedstawionymi jako wzorce w atlasie Greulicha i Pyla.
W tym celu wykonuje się zdjęcie lewej ręku i nadgarstka i porównuje ze zdjęciami z atlasu. Analiza opiera się na ocenie:

1. Liczby i wielkości punktów kostnienia,
2. Wielkości, kształtu i gęstości krawędzi kości,
3. Odległości dzielącej punkt kostnienia nasady od strefy wapnienia przynasady.

Pozostały wzrost twarzoczaszki umożliwia korektę ortodontyczną u pacjentów z wadą zgryzu klasy II. Ale może mieć również niekorzystny wpływ na wady szkieletowe, szczególnie klasy III lub zgryzu otwartego. Dlatego w przypadkach granicznych, gdy lekarz musi zdecydować, czy operacja ortognatyczna jest konieczna, w przypadkach ekstrakcyjnych, przed zastosowaniem wyciągów zewnątrzustnych, lub w związku z innymi decyzjami dotyczącymi leczenia, pomocne jest dokładne określenie pozostałego wzrostu twarzoczaszki. U pacjentów z zakończonym rozwojem kostnym na zdjęciu RTG dłoni i nadgarstka widoczna jest struktura o nazwie przywodziciel trzeszczki.

Kolejnym precyzyjnym sposobem przewidywania wzrostu jest metoda określająca dojrzewanie kręgów szyjnych. Diagnozę stawia się na podstawie bocznego zdjęcia cefalometrycznego, na którym powinny być widoczne kręgi C1 do C6.

W diagnozie fazy wzrostu określa się kształt i wysokość kręgów, nachylenie górnej krawędzi, odległości między kręgami, a także wklęsłość na dolnej krawędzi poszczególnych kręgów.

Zaletą tej metody jest brak konieczności wykonywania osobnego zdjęcia rentgenowskiego. Ocena kształtu kręgów szyjnych jest prosta, powtarzalność klasyfikacji dojrzewania kręgów szyjnych jest wysoka, a ocena wieku szkieletowego na podstawie rozwoju kręgów jest bardzo dokładna. Pozwala przewidzieć skok pokwitaniowy z dokładnością do pół roku.